De kaart met regio's van Zwitserland toont de omliggende gebieden en provincies van Zwitserland. Met deze administratieve kaart van Zwitserland kunt u de regio's van Zwitserland in West-Europa leren kennen. De Zwitserland regio's kaart is te downloaden in PDF, afdrukbaar en gratis.

Voor statistische doeleinden is Zwitserland onderverdeeld in zeven regio's op NUTS-2-niveau, zoals u kunt zien op de kaart met regio's van Zwitserland: Oost-Zwitserland: Kantons St. Gallen, Thurgau, Appenzell Innerrhoden, Appenzell Ausserrhoden, Glarus, Schaffhausen, Graubünden. Zürich: Kanton Zürich. Centraal-Zwitserland: Kantons Uri, Schwyz, Obwalden, Nidwalden, Luzern, Zug. Noordwest-Zwitserland: Kantons Basel-Stadt, Basel-Landschaft, Aargau. Espace Mittelland: de kantons Bern, Solothurn, Fribourg, Neuchatel, Jura. Région lémanique: Kantons Genève, Vaud, Wallis. Ticino: Kanton Ticino.

Oost-Zwitserland (Duits: Ostschweiz) is de algemene naam van de regio die ten noorden van de Glarner Alpen ligt, zoals op de kaart van de Zwitserse regio's is aangegeven. Het noorden van het kanton Graubünden (met de stad Chur) wordt soms tot Oost-Zwitserland gerekend. De regio Zürich heeft een bevolking (per 31 december 2011) van 1.390.124 inwoners. De regio ligt in het noordoosten van Zwitserland en de stad Zürich is de hoofdstad. De officiële taal is Duits, maar de mensen spreken het lokale Zwitserse Duitse dialect Züritüütsch. In het Engels wordt de naam van de regio vaak zonder umlaut geschreven. In de regio Ticino kunt u het Italiaans sprekende deel van Zwitserland ervaren, inclusief het eten en de cultuur. Het is samen met Wallis het meest zuidelijke deel van Zwitserland. Ticino is een van de plaatsen waar u Zwitserland binnenkomt of verlaat als u van plan bent ook door Italië te reizen.

Centraal Zwitserland is de regio van de uitlopers van de Alpen die geografisch gezien het hart en historisch gezien de oorsprong van Zwitserland vormt. wordt gedomineerd door het Vierwoudstedenmeer, met ten noorden daarvan de voor-Alpen en ten zuiden daarvan de Berner Alpen, zoals de regio's op de kaart van Zwitserland aangeven. Luzern, met zijn mooie oude centrum, is de belangrijkste stad in Centraal-Zwitserland. Noordwest-Zwitserland (Duits: Nordwestschweiz) is de algemene naam van de regio Zwitserland. Het omvat de stad Bazel, de Jura en het Driemerengebied van Neuchâtel en Biel/Bienne. Het grenst aan Frankrijk en Duitsland. Voor veel reizigers is het noordwesten van Zwitserland de plaats waar zij het land binnenkomen. De regio Bern maakt deel uit van het zogenaamde "Schweizer Mittelland", oftewel het Zwitserse Plateau. Het landschap is relatief vlak. De regio ligt tussen het Juragebergte in het noordwesten en de Alpen in het zuidoosten. Ook Zürich maakt deel uit van het Zwitserse Plateau.

De politieke kaart van Zwitserland toont de regio's en provincies van Zwitserland. Deze administratieve kaart van Zwitserland toont de regio's, administratieve grenzen en steden van Zwitserland in West-Europa. De politieke kaart van Zwitserland is te downloaden in PDF, afdrukbaar en gratis.

De politiek van Zwitserland speelt zich af in het kader van een federale parlementaire democratische republiek met meerdere partijen, waarbij de Federale Raad van Zwitserland het hoofd van de regering is (zie politieke kaart van Zwitserland). De uitvoerende macht wordt uitgeoefend door de regering en de federale overheid en is niet in één persoon geconcentreerd. De federale wetgevende macht berust zowel bij de regering als bij de twee kamers van de Federale Vergadering van Zwitserland. De rechterlijke macht is onafhankelijk van de uitvoerende en de wetgevende macht. Voor elke grondwetswijziging is een referendum verplicht; voor elke wetswijziging kan een referendum worden aangevraagd. Via referenda kunnen burgers elke door het federale parlement goedgekeurde wet aanvechten en via initiatieven wijzigingen in de federale grondwet aanbrengen, waardoor Zwitserland de staat is die het dichtst bij een directe democratie staat.

De regering van Zwitserland is sinds 1959 een coalitie van de vier grote politieke partijen, waarbij elke partij een aantal zetels heeft dat ongeveer overeenkomt met haar aandeel in het electoraat en de vertegenwoordiging in het federale parlement. De klassieke verdeling van 2 CVP/PDC, 2 SPS/PSS, 2 FDP/PRD en 1 SVP/UDC zoals die gold van 1959 tot 2003 stond bekend als de "toverformule", zoals u kunt zien op de politieke kaart van Zwitserland. Deze "toverformule" is herhaaldelijk bekritiseerd: in de jaren zestig, omdat linkse oppositiepartijen werden uitgesloten; in de jaren tachtig, omdat de opkomende Groene Partij werd uitgesloten; en vooral na de verkiezingen van 1999, door de Volkspartij, die toen van de vierde partij in de Nationale Raad was uitgegroeid tot de grootste. Bij de verkiezingen van 2003 kreeg de Volkspartij (met ingang van 1 januari 2004) een tweede zetel in de Bondsraad, waardoor het aandeel van de christendemocratische partij tot één zetel werd teruggebracht.

Zwitserland heeft een rijk partijenlandschap. De vijf politieke partijen die in de Federale Raad vertegenwoordigd zijn, worden doorgaans de regeringspartijen genoemd, zoals de politieke kaart van Zwitserland laat zien: Vrije Democratische Partij, Sociaal Democratische Partij, Christen Democratische Partij, Zwitserse Volkspartij en Conservatieve Democratische Partij van Zwitserland. In 2011 waren alleen de vijf regeringspartijen vertegenwoordigd in de Raad van Staten. In de Nationale Raad is het partijenlandschap diverser: acht niet-regeringspartijen hebben minstens één zetel. De laatste jaren heeft Zwitserland een geleidelijke verschuiving in het partijlandschap gezien. De rechtse Zwitserse Volkspartij (SVP), traditioneel de kleinste partner in de vierpartijencoalitie, heeft haar stemaandeel meer dan verdubbeld van 11,0% in 1987 tot 22,5% in 1999, en daarmee haar drie coalitiepartners ingehaald. Deze verschuiving in stemaandelen zette de "toverformule", het machtsakkoord van de vier coalitiepartijen, onder druk.

De statenkaart van Zwitserland toont alle departementen en regio's van Zwitserland. Met de statenkaart van Zwitserland kunt u de gebieden en steden van Zwitserland in Zwitserland leren kennen. De Zwitserland staten kaart is downloadbaar in PDF, printbaar en gratis.

De Zwitserse Confederatie bestaat uit de 26 kantons of staten van Zwitserland. Elk kanton heeft zijn eigen structuur voor verdere onderverdelingen. De 26 kantons van Zwitserland zijn de lidstaten van de federale staat Zwitserland. Elk kanton was vanaf het Verdrag van Westfalen (1648) tot de oprichting van de Zwitserse federale staat in 1848 een volledig soevereine staat met eigen grenzen, een eigen leger en een eigen munt, zoals vermeld op de kaart van de Zwitserse staten. Het meest recente kanton is het kanton Jura, dat zich in 1979 afscheidde van het kanton Bern. De naam is afgeleid van het Franse woord canton dat hoek of district betekent (waarvan ook de term kanton is afgeleid). In de 16e eeuw bestond de Oude Zwitserse Confederatie uit 13 soevereine kantons, en er waren twee verschillende soorten: zes landkantons (of boskantons) en zeven stadskantons. Hoewel ze technisch gezien deel uitmaakten van het Heilige Roomse Rijk, waren ze de facto onafhankelijk geworden toen de Zwitsers in 1499 keizer Maximiliaan versloegen. De zes boskantons waren democratische republieken, terwijl de zeven stadskantons oligarchische republieken waren die door adellijke families werden bestuurd.

Elk kanton of staat in Zwitserland heeft zijn eigen grondwet, wetgevende macht, regering en rechtbanken. De meeste kantons hebben een eenkamerparlement, waarvan de grootte varieert van 58 tot 200 zetels, zoals u kunt zien op de kaart van de Zwitserse staten. Enkele parlementen zijn algemene vergaderingen die bekend staan als Landsgemeinden. De kantonnale regeringen bestaan uit vijf of zeven leden, afhankelijk van het kanton. Voor de namen van de instellingen, zie Lijst van wetgevende en uitvoerende raden van de kantons van Zwitserland. De Zwitserse federale grondwet verklaart de kantons soeverein voor zover hun soevereiniteit niet wordt beperkt door het federale recht. De kantons behouden ook alle bevoegdheden die niet door de grondwet aan de federatie zijn gedelegeerd. Het belangrijkste is dat de kantons verantwoordelijk zijn voor gezondheidszorg, welzijn, wetshandhaving en openbaar onderwijs; zij behouden ook de bevoegdheid om belastingen te heffen. De kantonnale grondwetten bepalen de mate van autonomie van de gemeenten, die varieert maar bijna altijd de bevoegdheid omvat om belastingen te heffen en gemeentewetten aan te nemen. De omvang van de kantons varieert van 37 km² tot 7.105 km²; de bevolking varieert van 15.471 tot 1.244.400 inwoners.

Net als op federaal niveau voorzien alle Zwitserse deelstaten in (halve) directe democratie. Burgers kunnen een volksstemming eisen om de kantonnale grondwet of wetten te wijzigen, of om een veto uit te spreken over wetten of wetsvoorstellen van het parlement. Algemene volksvergaderingen (Landsgemeinde) zijn nu beperkt tot de kantons Appenzell Innerrhoden en Glarus. In alle andere kantons worden de democratische rechten bij geheime stemming uitgeoefend. Zes van de 26 kantons worden traditioneel, maar niet langer officieel, "halve kantons" genoemd (Duits: Halbkanton, Frans: demi-kanton, Italiaans: semicanton), wat wijst op een geschiedenis van onderlinge vereniging of deling, zoals op de kaart van de Zwitserse staten is aangegeven. De uitbreiding van Zwitserland door de toelating van nieuwe kantons eindigde in 1815. Na een mislukte poging van Vorarlberg om zich in 1919 bij Zwitserland aan te sluiten, werd het idee om de uitbreiding van Zwitserland te hervatten in 2010 nieuw leven ingeblazen door een parlementaire motie die de toetreding van aan Zwitserland grenzende regio's mogelijk zou maken.